مقدمه‌ای بر زخم بستر

زخم‎‌‌های فشاری می‎توانند بسیار دردناک باشند. به همین دلیل، باید از روش‎‌های تسکینی مناسب استفاده نمود. باید به عوامل موضعی که باعث بدتر شدن درد می‎شوند، از جمله ایسکمی، عفونت و از بین رفتن پوست اطراف زخم، بیشتر توجه کرد.

درد، نوع و مدت زمان آن باید بررسی و ثبت شود. نوع و مدت زمان درد، در تعیین روشی مناسب برای رفع آن تاثیر گذار هستند. بیمار ممکن است درد خود را دردی متناوب توصیف کند که فقط در زمان انجام فرآیند‎هایی چون دبریدمان ایجاد می‎شود. یا درد می‎تواند چرخه‎‌‌ای باشد و فقط در زمان فرآیند‎هایی چون تعویض پانسمان رخ دهد. در نهایت، می‎تواند دردی مداوم باشد که بدون قطع شدن، باعث رنج بیمار می‎شود.

اگر درد خفیف باشد، می‎توانیم از داروهای خوراکی غیر مخدر استفاده کنیم. در دردهای متوسط تا شدید نیز مجبور به استفاده از مسکن‎های مخدری می‎شویم.

برای کاهش درد زخم بدسور به صورت موضعی، می‎توان از لیدوکائین استفاده کرد. البته شواهد کلینیکی چندان قوی وجود ندارد که تاثیرگذاری مفید این دارو را اثبات کنند. از طرفی دیگر، می‎توان از مورفین به صورت موضعی استفاده کرد. در مورد این دارو، تعدادی بررسی کلینیکی در سطح کوچک صورت می‌گیرد و تا حدودی پاسخگو می‎باشد. نوعی از پانسمان‎‌‌ها نیز هستند که حاوی ایبوپروفن می‎باشند. در صورت در دسترس بودن، این پانسمان‌‎ها نیز می‎توانند مفید واقع شوند. بیشتر بیمارانی که از زخم بستر عمیق رنج می‎برند، نیازمند روش‌‎های سیستمیک کاهش درد هستند و پاسخ چندانی به روش‎‌های موضعی نمی‎دهند.

اگر روش‎‌های مراقبت و پانسمان از زخم باعث ایجاد درد شدیدی می‎شوند، ممکن است نیاز داشته باشد از روش دیگری استفاده کنیم. باید کنترل درد و روش‎‌های تسکینی، نسبت به دبریدمان و پانسمان در اولویت قرار بگیرند و قبل از شروع این دو فرآیند، حتماً مراقب سطح درد بیمار باشیم. اگر زخم به دبریدمان گسترده نیاز دارد، بیمار را باید به اتاق عمل بفرستیم و از روش‎‌های مختلف بیهوشی استفاده کنیم و سپس اقدام به شروع دبریدمان بکنیم.